هنرهای جمعی در کرونا از بین رفت - وبلاگ سرمایه

به گزارش وبلاگ سرمایه، امیرحسین رستمی، هنرمندی متولد شهر کاشمر است که از سن شانزده سالگی کار بازیگری تئاتر را شروع نموده و به تازگی اثری از او در قالب ویدئو آرت در نمایشگاه عکس پنج هم به نمایش گذاشته شده است.

او در گفت وگویی با وبلاگ سرمایه درباره اثر خود این چنین می گوید: خلاصه ترین تعریف برای این ویدئوآرت، نیم نگاهی به نوجوانی است. در حقیقت ما می خواستیم چیزی را که خودمان درک و از آن عبور نموده ایم را چند سال عقب تر بیاوریم و دوره ای از نوجوانی را نمایان کنیم و نشان دهیم.

رستمی ادامه داد: به نام اجتماع از دست ها، یاری گرفتیم و بزرگترین علامت ویدئوآرت هم نام آن است.

او بعلاوه درباره آغاز تصمیم به شرکت در این نمایشگاه گفت: ما یک اثر خلق کردیم و ابتدا به این نتیجه رسیدیم، فیلم کوتاهی که ما ساخته ایم یک اتفاقی است که شاید هیچ صندلی منطقی هنری برای آن به وجود نیامده باشد. این اولین تعریف ما بعد از خروجی ای بود که از کار دیدیم. به ما گفته شد که ویدئو آرت هم بخش کوچکی از نمایشگاه است و پس از تحقیقی متوجه شدیم به هر حال ما در قالب یک فیلم کوتاه غیرداستانی با داشتن سناریوی تضاد، یک ویدیو آرت فراوری نموده ایم.

رستمی ادامه داد: باتوجه به این نکات کار را برای جشنواره ارسال کردیم و چند ماه بعد، قبل از عید نوروز نتایج تا حدی برای ما روشن شد.

این بازیگر تئاتر درباره پرسشی که از او درباره سبک کارهایش پرسیده شد، این چنین پاسخ داد: اگر بخواهم راجع به سبک صحبت کنم اول باید به صورت کلی پیروی باشد. یعنی در ابتدا پیروی یا مریدی برای یک استاد از سمت ما به وجود بیاید تا ما بتوانیم در آینده یک نوآوری به وجود بیاوریم و یک جلوه نو ایجاد کنیم. طبیعتا ما از فرم و چارچوب تئاتر در قالب صنعت تصویر پیروی نموده ایم.

او بعلاوه درباره مسائل حوزه هنر در دوران کرونا این چنین ابراز عقیده کرد: در شهرستان های ایران که البته بستگی به استانش هم دارد، اصلا آموزشی در کار نیست که ما بخواهیم نسبت به آن انتقادی وارد کنیم. هرکس ساز خودش را می زند و آموزش صحیحی در کار نیست. شاید افرادی باشند که با کنجکاوی و پیگیری بتوانند اتفاقی را به وجود بیاورند اما این اتفاق خیلی محدود است و ثمره ای هم ندارد.

به گفته رستمی روزهایی که قصد داشتند تا تئاتری کار نمایند، با مجوز عادی ارشاد برخورد می کردند؛ چراکه تهیه نماینده مقتدری نداشتند و در واقع خودشان تهیه نماینده کارهایشان بودند. او ادامه داد: هر اتفاقی که قرار بود برای ما پیش بیاید از جیب خودمان می رفت و خودمان باید مستقیم خرج می کردیم. حتی همین کاری که ما برای جشنواره ارسال کردیم، مجوز ارشاد نداشته است. وقتی ما برای نمایشگاه ارسال کردیم، اتفاقی برایش افتاده و در واقع وقتی دیده شد آدم ها سرشان را برگرداندند که ببینند این چیست که دیده شده است.

در این بخش تیزر ویدئوآرت دست ها را مشاهده کنید:

این هنرمند بعلاوه بر این عقیده است که چون از جیب خودشان خرج نموده اند، نمی توانند بگویند که مسائل مالی فراوانی داشته اند؛ چراکه این اتفاق چیزی بوده که خودشان خواستار آن بوده اند.

او ادامه داد: در صنعت سینما برای آدم هایی از دهه هفتاد که بخواهد سینما را آغاز نمایند، مسائل فراوانی وجود دارد. یعنی دهه هفتاد ایران که هنوز به هیچ نام صنعت سینمای ایران دستش نیامده، اگر در این حوزه ظهور پیدا کند تحول عظیمی رخ خواهد داد.

رستمی در آخر ضمن اشاره به این نکته که کرونا همه حوزه های هنری را کم و زیاد تحت تأثیر قرار داده است، اضافه نمود: من احساس می کنم یکی از بزرگترین ظلم هایی که به جوامع هنرمندان انجام شد، از طرف هنر نمایش و تئاتر بود چراکه تئاتر طوری به زیر صفر رسید که گروه های نمایشی به کلی در حال فراموش شدن هستند.

به گفته این هنرمند زمانی که قرار است در مرکز اتفاقی بیافتد حداقل شش ماه زمان می برد تا این اتفاق به شهرستان ها هم برسد. رستمی درباره همین مسئله اظهار کرد: ابلاغیه ها اول باید به صورت آزمایشی در مرکز اجرا شوند تا مشاهده نمایند چه نتیجه ای داشته و بعد ارشادهای استانی به این نتیجه برسند، حالا که اتفاقی برای مرکز رخ نداده است کم کم اولویت به استان ها و شهرستان ها می رسد.

به عقیده این بازیگر یک عکاس شاید برای تهیه سوژه نتواند به سفر برود اما باز هم با خلاقیت فردی می تواند کار خود را ادامه دهد. یک نقاش هم همین طور. به عبارتی تمام هنرهای تک نفره یا دو نفره در این دوران قابل انجام بوده اند اما هنرهای جمعی مانند نمایش از بین رفت و دوباره در تهران در حال به وجود آمدن است.